Van managen naar betrekken

Nieuws | de redactie
5 december 2016 | Wat diversiteit en inclusiviteit betreft heeft de Universiteit Leiden veel om te vieren, maar is er nog een lange weg te gaan. “Als je geeft om de gemeenschap waar je in verkeert, dan moet je er ook echt om geven in de vorm van actie,” zegt Aminata Cairo.

Op donderdag 1 december organiseerde de Universiteit Leiden zijn jaarlijkse diversiteitssymposium, ditmaal onder de titel: Making an inclusive Leiden University: do’s and don’ts. De dag, die internationaal bekend staat als de dag dat Rosa Parks weigerde achterin de bus plaats te nemen, was vooral een viering van wat de universiteit al heeft gedaan om diversiteit te bevorderen. Maar er was ook aandacht voor de grote opdracht die nog in het vooruitzicht ligt, om zoals rector Carel Stolker benadrukte “een werkelijk inclusieve universiteit te worden.”

Want ook al zijn er successen te benoemen, bijvoorbeeld in de studieprestaties van biculturele studenten en het aandeel vrouwelijke hoogleraren in Leiden, onlangs werd de universiteit nog geplaagd door een vervelend incident. Bij de opening van het symposium noemde Stolker de studenten van de studentenvereniging Quintus die recentelijk een Gaybrapad wit overschilderden en een hitlergroet maakten “stupid students”. Hij merkte daarbij op dat de waarden van diversiteit en inclusiviteit niet voor iedereen vanzelfsprekend zijn maar dat zijn universiteit er in gelooft dat “excellentie onstaat door de diversiteit die we samen hebben.”

Om de geboekte voortgang te benadrukken nam diversity officer Isabel Hoving het woord om een groot aantal initiatieven en personen te bedanken. De aankomende jaren staan volgens haar zaak om verder te gaan dan ‘managen’ en de studenten en medewerkers werkelijk te betrekken. Dit kost volgens haar nog meer energie dan er nu al in gaat zitten. “Op zo’n grote universiteit is het echt een uitdaging om een safe space te creëren, daar moeten we met zijn allen hard aan werken.” 

De plakkende vloer en het glazen plafond 

Het academisch kwartiertje werd verzorgd door Stein Beart (Ghent Universiteit) die zijn onderzoek over de carrièremogelijkheden van jonge vrouwen toelichtte. Er is de laatste jaren veel aandacht uitgegaan naar het glazen plafond maar over de start van de carrière is nog weinig onderzoek gedaan. Beart deed onderzoek naar de vraag of de voorkeuren van werkgevers hier een rol in spelen.

Om dit te onderzoeken voerde zijn vakgroep een correspondentie-experiment waar zij fictieve sollicitatiebrieven opstuurden naar echte vacatures. Deze sollicitaties varieerden in gender en in het verschil in functieniveau van de sollicitant ten opzicht van de vacature. Beart concludeerde op basis van de resultaten dat “er discriminatie [is] tegen vrouwen op het moment dat zij solliciteren naar een hogere functie.”

In karakter 

Twee bijzonder effectieve intermezzo’s werden verzorgd door een viertal acteurs dat verschillende scenario’s speelde waarin inclusiviteit een onderwerp waren. Tijdens de scenes was er de gelegenheid voor de zaal om de acteurs, in hun rol, te bevragen over hun gedrag en houding in de kwestie.

De interactieve aanpak leverde interessante en prikkelende discussies op met de zaal. Deze werden kracht bijgezet toen het gezelschap aan het einde van het laatste scenario verklapten dat alle scenario’s gebaseerd waren op situaties en incidenten die lokaal voor waren gekomen.

The mommy 

De laatste keynote werd verzorgd door Aminata Cairo die de zaal deelgenoot maakte van waarom zij in haar academisch werk de aanpak kiest om klare taal te spreken. “Ik heb het meegemaakt dat we op academische congressen allemaal in datzelfde hoity toity jargon praten, maar dat het in kleinere sessies toch altijd gaat om de vraag: wat is nu echt belangrijk? Ik kies er voor om wat ik op de academie leer ook toe te passen in de gemeenschap.” Zo ziet zij ook haar missie aan de Universiteit Leiden voor zich.

Dat dit ook leidt tot conflicten illustreerde Cairo als volgt: “Een tijd geleden gaf ik een lezing voor de afdeling Carribean studies. Na afloop werd ik gevraagd om hier ook een artikel over te schrijven voor een gerennomeerd tijdschrift.” In het proces, waar ze van 12000 woorden 3000 moest maken paste zij haar strategie normale taal te spreken toe, weinig succesvol in de ogen van de redactie die haar vroegen meer ‘theoretical rigor’ toe te passen. “Wat je op zo’n moment zegt is: je denkt niet zoals wij, je praat niet zoals wij, en daarom is er voor jou geen plek hier.” Ze zag af van het herschrijven.

Ter afsluiting nam Cairo de zaal mee in haar ideaal van The Mommy, dat zij als uitgangspunt neemt, ook voor haar rol als academicus. “Het is het gevoel dat jij meer bent dan alleen het ding dat ik zie, het is een groter spiritueel geheel.” Het collectief is hierin van groot belang, en valt of staat bij de vraag of je om elkaar geeft. “De universiteit heeft een grotere rol dan alleen kennis delen. Het doet me pijn om mensen uit te zien vallen omdat ze zich niet thuis voelen.”

Het moederen betekent volgens haar solidair zijn én verantwoordelijkheid nemen, en hetzelfde verwachten van anderen. “Als je geeft om de gemeenschap waar je in verkeert, dan moet je er ook echt om geven in de vorm van actie.” Met deze laatste uitspraak lijkt Cairo een goede aanwinst te zijn om de weg die de Universiteit Leiden in wil slaan.


«
Schrijf je in voor onze nieuwsbrief
ScienceGuide is bij wet verplicht je toestemming te vragen voor het gebruik van cookies.
Lees hier over ons cookiebeleid en klik op OK om akkoord te gaan
OK